လူႏွင့္ အက်ိဳးကိုေမွ်ာ္ကိုေတြးျခင္း

လူႏွင့္အက်ိဳးကိုေမွ်ာ္ေတြးျခင္း

လူသည္ ကမၻာေပၚတြင္ အသိဥာဏ္အရွိဆံုးသတၱ၀ါျဖစ္သည္ဟု မိမိတို႔ကိုယ္ကို ခံယူထားၾကသည္။ ယင္းအတိုင္းလည္း တသမတ္တည္းျပဳက်င့္ေလ့လည္းရွိၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ အသိဥာဏ္အရွိဆံုးဆိုေသာ လူသား မ်ားသည္ မိမိတို႔ပတ္၀န္းက်င္ကို ဒုကၡအေပးဆံုး သတၱ၀ါမ်ား ျဖစ္မွန္းမသိပင္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထိုမွ်ႏွင့္ အားမရေသးပဲ မိမိကိုယ္တိုင္ကိုယ္ပင္ အဆံုးမသတ္ႏိူင္ေသာ ဒုကၡတြင္းထဲကိုထည့္သြင္းယင္း၊ ထို ဒုကၡတြင္းကိုတူးေနရသည္ကိုပင္ အဖိုးတန္ရတနာမ်ား ထြက္သည့္တြင္းအလား မ်ားမ်ားႏႈိက္ ရေကာင္းႏိူးျဖင့္ နက္သည္ထက္နက္ေအာင္ တူးေနၾကေလသည္။

ပါဠိစာေပမ်ားတြင္ လူကိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုရာတြင္ “အတၱာနတၱံ မနသိ ဇာနာတီတိ မႏုေႆာ: အက်ိဳးရွိသည္/ မရွိသည္ကို သိတ္တတ္လို႔ လူ” လို႔ေခၚပါသတဲ့။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရပါမူ အေကာင္းႏွင့္ အဆိုးကို ေကာင္းစြာခဲြျခားတတ္လို႔ “လူ” လို႔ေခၚရပါသည္။ သို႔ဆိုေသာ္ အေကာင္းအဆိုးႏွင့္ အက်ိဳးရွိျခင္း-မရွိျခင္းကို မည္သို႔ခဲြျခား သတ္မွတ္ၾကပါသနည္း။

ၾကည့္ပါ။ အမွန္တရားကို ေလာကလူေတြသတ္မွတ္ေသာ အမွန္တရားႏွင့္ သဘာ၀ အမွန္တရားဟူ၍ ေယဘုယ် သတ္မွတ္ၾကမည္္ဆိုပါဆို႔။ လူသည္ မိမိလုပ္ေနေသာ အလုပ္တစ္ခု ကို ေကာင္းသည္ဟူ၍လည္း မွတ္ယူသည္။ မွန္သည္ယူ၍လည္း ယူဆျပန္သည္။ သို႔ျဖင့္ လူသားသည္ က-ႀကီး ကို မိမိရႈ႕ေထာင့္တစ္ဖက္တည္းကေနၾကည့္ကာ အမွန္ျဖစ္သည္ဟု ေတြးထင္ေနသည္။

ေလာကႏွင့္ ေလာကႏွင့္ဆက္စပ္ေနေသာ အရာမ်ားသည္ က-ႀကီးကဲ့သို႔သာျဖစ္ေလသည္။ ၀-လံုးကဲ့သို႔ မည္သည့္အရပ္ကၾကည့္,ၾကည့္ မွန္ေနေသာ အမွန္တရားမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။ ထိုမွန္သည္ဆိုေသာ ၀-လံုးတစ္လံုးတည္းကိုပင္ သုည၊ ဇီးရိုး (Zero)၊ စသျဖင့္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ရွိေနျပန္သည္။ ယင္း သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားမွာလည္း အမွန္တရားမ်ားဟု လက္ခံေနၾကပါသည္။ ယင္းေလာကအမွန္တရားမ်ားကို ပါဠိလိုအားျဖင့္ “သမုတိသစၥာ” လို႔ေခၚပါသည္။ ေလာကအားျဖင့္ မွန္ေနေသာ္လည္း သဘာ၀အားျဖင့္ သို႔မဟုတ္ ဓမၼအားျဖင့္ မမွန္ေသာ တရားမ်ားျဖစ္သည္။ ယင္းကို ပါဠိလို “ပရမတၳသစၥာ” ဟု ေခၚပါသည္။

ေလာကအျမင္သည္ က-ႀကီးကို အမွန္ထင္သကဲ့သို႔ျဖစ္ၿပီး၊ သဘာ၀အျမင္မွာ ၀-လံုးကို အမွန္အျဖစ္သတ္မွတ္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဤဥပမာမွာလည္း ဓမၼသေဘာတရားအတြက္ လံုး၀မွန္ကန္ေသာ ဥပမာတစ္ခုအျဖစ္ မမွတ္ယူႏိူင္ပါ။ ဥပမာသက္သက္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

မိမိ၏ ရႈ႕ေထာင့္တစ္ဖက္တည္းကေန ၾကည့္ေလ့ရွိေသာလူသည္ အတၱကို အတင္းကာေရာ ေပြ႕ပိုက္ကာ ငါမွန္သည္ဟူ၍ အစြန္းတစ္ဖက္ကို နင္းမွန္းမသိနင္းယင္း၊ ငါမွလဲြေသာ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ၄င္းတို႔၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားမွာ အမွားခ်ည္းဟု ျမင္လာျပန္သည္။ ယင္းအခ်က္မွာ မွန္ေသာ္လည္း မမွန္ေသာ အမွန္ တရားျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ “လူတစ္ေယာက္အတြက္အစာသည္ ေနာက္တစ္ေယာက္အတြက္မူ အဆိပ္ျဖစ္ သည္” ဟူေသာ စကားအတိုင္းျဖစ္ေလသည္။

ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ၾကည့္ရပါမူ လူသည္ အတၱဆန္ပင္ဆန္ျငားေသာ္လည္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း ရပ္တည္ဖို႔ရာကို လြန္စြာပင္ညီးေငြ႕သည့္အေလွ်ာက္ ကိုယ့္အက်ိဳးအျပင္ သူ႔အက်ိဳးဆိုတာေတြပါ ထည့္သြင္းလာသည္။ ယင္းကို “အတၱဟိတ၊ ပရဟိတ” ဟုေခၚသည္။ လူသည္ မိမိအက်ိဳးအတြက္သာမက တစ္ပါးသူတို႔၏အက်ိဳးကိုပါ လုပ္ေဆာင္ရပါမည္။ ဤသို႔မလုပ္ေဆာင္ပါက လူသည္ အထီးက်န္ဘ၀ ကိုေရွးရႈယင္း ကမၻာဦးကာလကို ျပန္လည္ေရာက္သြားေပလိမ့္မည္။

ရတနသုတ္တြင္ က်င့္သံုးလို္က္နာရမည့္ စရိယတရား ၃-ပါးကို ျပဆိုထားသည္။ ယင္းသံုးပါးကုိ ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္လည္းက်င့္သံုးခဲ့ပါသည္။ ယင္းတို႔မွာ-

၁။ ေလာကတၳစရိယ = ေလာက သို႔မဟုတ္ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းက်ိဳး

၂။ ဥာတတၳစရိယ = ေဆြမ်ိဳးေကာင္းက်ိဳး သို႔မဟုတ္ တိုင္းျပည္ေကာင္းက်ိဳး

၃။ ဗုဒၶတၳစရိယ = ဘုရားျဖစ္ရန္အက်ိဳး သို႔မဟုတ္ မိမိေကာင္းက်ိဳး- တို႔ျဖစ္သည္။

ယင္းအခ်က္မ်ားကိုေလ့လာၾကည့္လိုက္လွ်င္ လူေတာ္တို႔၏ လုပ္ေဆာင္ပံုမ်ား ကုိ ေကာင္းမြန္စြာေတြ႕ရပါမည္။ ေနာက္ဆံုးအခ်က္တြင္ မိမိေကာင္းက်ိဳးအတြက္ပင္ဆိုေစကာမူ သတၱ၀ါမ်ားကို ကယ္တင္ရန္ဟူေသာ အႏၱိမရည္မွန္းခ်က္ကုိေတြ႔ရေပလိမ့္မည္။ အစာေရစာ လိုအပ္ေနသူကို ကူညီလို လွ်င္ ေရွးဦးစြာ မိမိမွာ စားေသာက္စရာ သို႔တည္းမဟုတ္ အစားေသာက္ကို ဖန္တီးေပးႏိုင္္ေသာ တစ္ခုခုသည္ ရွိေနရမည့္သေဘာပင္။ လဲက်ေနသူကို ထူမဖုိ႔ရန္အတြက္ မိမိကိုယ္တိုင္က လဲက်ေနလို႔မျဖစ္ေပ။

ယေန႔ကမၻာတြင္ လူသည္ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးဆိုေသာ စကားမ်ားကို လွဳိင္လွဳိင္သံုးယင္း လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ေဆာင္လာၾကသည္။ လူ၏ စတင္ခဲ့ေသာရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ျပည့္စံုသည္ဟု မဆိုသာေသာ္ လည္း ေကာင္းမြန္လွေပသည္။ အစတြင္ ေကာင္းမြန္ေသာေျခလွမ္းကို စတင္ခဲ့ေသ္ာလည္း ေနာက္ပိုိင္းတြင္မူ အက်ိဳးတရားကုိေမွ်ာ္ကိုးလာျပန္သည္။ ယင္းမွာ မိမိလုပ္ေနေသာ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ဖို႔အေရးထက္ “ငါ” လုပ္သည္ဟူေသာ အစြန္းကို ဆဲြကုိင္ခ်င္လာသည္။

အတၱ၏ သားေကာင္းျဖစ္ေသာလူသည္ “ကြ်ဲကူးေရပါ” ဆိုေသာ စကားကိုအမွတ္မရေတာ့။ မိမိေနာက္ကို ဂုဏ္လိုက္ပါေအာင္ လုပ္ရမည့္အစား ဂုဏ္ေနာက္ကုိ မိမိက ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ေနေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ က-ႀကီးကို အေျဖရွာေသာနည္းျဖင့္ တစ္ဖက္တည္းကေနၾကည့္ကာ ငါသာမွန္သည္ဟူေသာ တစ္ဖက္သတ္အျမင္ကုိ လက္ကုိင္ျပဳလာျပန္သည္။ ဤသို႔မဟုတ္ပဲ လူသည္ အျခားသူမ်ား၏ ရႈ႕ေထာင့္ကေနၾကည့္လိုက္မည္ဆိုပါလွ်င္ အျခားအေျဖတစ္မ်ိဳး ရွိေနေသးသည္ ဆိုတာကို ေတြ႕ျမင္လာေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ အျခားသူတို႔၏ ခံစားခ်က္ကို သို႔မဟုတ္ သူတစ္ပါးတို႔ဘက္ တြင္ရွိေနေသာ အမွန္တရားကို ၾကည့္ဖို႔အတြက္မူ လူသည္ တီေကာင္ကို ဆားတို႔ျခင္းခံရ ဘိသကဲ့သို႔ ျဖစ္လာသည္။

အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ လူသည္ ေသာက၏ႏွိပ္စက္ျခင္းကို မိမိကိုယ္တိုင္ ဦးစြာခံစားလာရသည္။ ထိုေနာက္ မီးပမာျဖစ္လာၿပီး နီးစပ္သူမ်ားႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ထပ္မံပူေလာင္ေစေတာ့သည္။ ထိုေနာက္ ေလာကသည္ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္လာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လူသည္ မိမိကိုယ္ကို စတင္ေလာင္ကြ်မ္းေစၿပီး၊ အျခားသူမ်ားကိုပါ အပူတိုက္ေတာ့သည္။ လူသည္ အစပိုင္းကာလတြင္ ေလာကေကာင္းစားေရး လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာ္လည္း၊ ေနာက္ပုိင္းတြင္မူ အဆို ပါ ေလာကေကာင္းစားေရးသည္ ေနာက္တြက္က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ငါလုပ္ခဲ့သည္ဟူေသာ အတၱကို ေရွ႕ကုိပို႔လာသည္။

၀ဇီရဗုဒၶိဋီကာလာစကားအရ ေျပာရပါမူ လူသည္ ပ်က္စီးဖို႔ကို ဦးတည္လာၿပီျဖစ္သည္။ ယင္းကို “ေယဘုေယ်န ဟိ သတၱာနံ၊ ၀ိနာေသ ပစၥဳပ႒ိေတ။ အနေယာ နယရူေပန ဗုဒၶိမာဂမမၼ တိ႒တိ: ပ်က္စီးဖို႔ရာ အခ်ိန္တန္လာေသာ သတၱ၀ါေတြအဖုိ႔ နည္းမွားလမ္းမွားေတြသည္ အမွန္ေတြလို ထင္လာျမင္လာသည္” {၀ဇီရဗုဒၶိဋီကာ ႏွာ-၆၉}။

သို႔ျဖင့္ လူသည္ အမွားကို အမွန္ထင္လာသည္။ ငါမွန္သည္ဟူေသာ အယူဆကုိ ေရွ႕တန္းတင္လာသည္။ ထုိေနာက္တြင္ေတာ့ လူသည္ မေကာင္းမႈသံသရာ အဖန္ဖန္လည္ယင္း ဘ၀သည္ နစ္မွန္းမသိနစ္ခဲ့သည္။ နိဂံုးခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေသာကေတြကို မေထြးႏိူင္ မအန္ႏိူင္ေပြ႕ပိုက္ကာ ဆံၿမိတ္လည္းေျပ ပန္းလည္းေၾကြ ဘ၀မ်ိဳးကို မခ်ိတင္ကဲ ေလွ်ာက္လွမ္းရေတာ့သည္။

မည္သို႔ပင္ တံဆိပ္ေတြကပ္ေသာ္လည္း လူသည္ လူသာျဖစ္လွ်င္သည္။ အျခားဘာမွ်မဟုတ္ေပ။ ထိုေၾကာင့္ လူသည္ မနက္ဖန္ဆိုေသာ အက်ိဳးတရားကို ေမွ်ာ္ကိုးမည္သာပင္။ ထုိသို႔ေမွ်ာ္လင့္ေနျခင္းသည္ သာမန္လူတို႔အတြက္ စြန္႔လႊတ္ႏိူင္မည္မဟုတ္ေပ။ သို႔ရာတြင္ လူသည္ ေမွ်ာ္လင့္သင့္သည္ထက္ ပို၍ေမွ်ာ္လင့္ လာလွ်င္၊ ရသင့္ရထိုက္တာထက္ ပို၍လိုခ်င္လာလွ်င္၊ မထုိက္တန္ေသာ အရာေတြ ကို ေမွ်ာ္လင့္မိလာၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ပ်က္စီးဖို႔ အခ်ိန္တန္လာျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ လူသည္ မိမိႏွင့္ မတန္ေသာ အရာေတြကို နည္းမမွန္လမ္းမမွန္ႏွင့္ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မေကာင္းမႈသံသရာတြင္ ပက္လက္ေမွ်ာယင္း အမွားေတြကို အမွန္ထင္လာသည္။ ထင္သည့္အတိုင္းလည္း တေသြမတိမ္းေလွ်ာက္ လွမ္းကာ လူသည္ မေကာင္းမႈ၀ဲဂယက္တြင္ စုံးစံုးျမဳပ္ေတာ့သည္။

ထိုေၾကာင့္ လူသည္ မိမိႏွင့္ ထိုက္တန္ေသာ အရာမ်ားကို နည္းမွန္လမ္းမွန္ျဖင့္ က်ိဳးစားအေကာင္ထည္ေဖာ္သင့္သည္။ မိမိႏွင့္ ထိုက္တန္ေသာအရာေတြကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္သင့္ၾကသည္။ သူေတာင္းစာက သိန္းႏွင့္ခ်ီကာ အျမတ္စြန္းလိုခ်င္သည့္အျဖစ္မ်ိဳး၊ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသား က ေဒါက္တာဘဲြ႕ကို ေမွ်ာ္လင့္တာမ်ိဳး၊ ကိုယ္က သရက္ပင္ကို စိုက္ထားေသာ္လည္း ယင္းအပင္မွ ပန္းသီးကိုစားခ်င္တာမ်ိဳး၊ အမ်ားေကာင္းက်ိဳး ရည္ရြယ္ၿပီး မိမိေကာင္းက်ိဳးေမွ်ာ္ကိုးတာမ်ိဳး စေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားသည္ လူကို မေကာင္းမႈသံသရာတြင္ က်င္လည္ေစၿပီး ငိုခ်င္းႏွင့္ စခဲ့ေသာ ဘ၀ကို ေသာကႏွင့္ပင္ အဆံုးသတ္ရေပလိမ့္မည္။ ရွင္သန္ေနစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္လည္း ေသာက၊ ဒုကၡတို႔ကိုသာ အေဖာ္ျပဳေနထုိင္ရမည္မွာ မလဲြျဖစ္သည္။ လူသည္ မိမိႏွင့္ ထိုက္တာကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ဘ၀တြင္ ေကာင္းမြန္စြာ အသက္ရွင္ေနထုိင္သြားသင့္သည္။

ဓမၼအသိမ်ား ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲသို႔ ယူေဆာင္သြားႏိုင္ပါေစဟု ဆႏၵျပဳလိုက္ပါသည္။

ေမတၱာျဖင့္-

အရွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္)

Dec 15, 2010